Ο Αλ. Μεϊκόπουλος για τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος
«Το Ολοκαύτωμα δεν ήταν ένα «ατύχημα» της ιστορίας»
Τιμούμε σήμερα τη μνήμη των εκατομμυρίων Εβραίων που εξολοθρεύτηκαν από το ναζιστικό καθεστώς κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σαν σήμερα, 76 χρόνια πριν, στις 27 Ιανουαρίου 1945, τα προελαύνοντα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Άουσβιτς – Μπίρκεναου στην Πολωνία αποκαλύπτοντας τη φρίκη και τη θηριωδία που άλλαξε για πάντα τον κόσμο.
Το Ολοκαύτωμα αποτελεί ορόσημο όχι μόνο για τον 20ο αιώνα αλλά και για ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας.Δεν ήταν ένα «ατύχημα» της ιστορίας. Άνθρωποι και κυβερνήσεις έκαναν επιλογές που όχι μόνο νομιμοποίησαν τον αντισημιτισμό, τις προκαταλήψεις, το στιγματισμό αλλά επέτρεψαν την επικράτηση του μίσους και της απανθρωπιάς.
Έξι εκατομμύρια άνθρωποι, θύματα Ναζισμού, ξενοφοβίας και ρατσισμού, εξοντώθηκαν με «επιστημονικό τρόπο» στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Βρήκαν τον θάνατο σε θαλάμους αερίων, απαγχονίστηκαν, εκτελέστηκαν, έγιναν πειραματόζωα, ενώ χιλιάδες δεν άντεξαν την κακοποίηση, τις ασθένειες και τον υποσιτισμό. Εβραίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία, αλλά και ομάδες που κρίθηκαν «φυλετικά κατώτερες».
Κάποιοι λένε ότι η μνήμη δε θα γυρίσει το χρόνο πίσω και δε θα διορθώσει τα λάθη. Άλλοι μάλιστα προτρέπουν να ξεχάσουμε στο όνομα της ενότητας. Οι άνθρωποι, λένε, ξεχνούν γρήγορα αλλά «εκείνοι που δε θυμούνται το παρελθόν είναι καταδικασμένοι να το ξαναζήσουν» Γι’ αυτό πρέπει να θυμόμαστε και να μελετούμε το Ολοκαύτωμα σε όλες του τις διαστάσεις. Να θυμόμαστε τη βαρβαρότητα, να τιμούμε τους νεκρούς του και διδάγματά του.
Η ιστορική αυτή ημέρα μας υπενθυμίζει πως η ολίσθηση της ανθρωπότητας στον όλεθρο δεν συμβαίνει από τη μια στιγμή στην άλλη. Για αυτό πρέπει να υπάρχουν τα αναγκαία αναχώματα ή οι απαραίτητες αντιδράσεις, ώστε να μη γιγαντωθεί ποτέ ξανά τέτοιο μίσος στην ανθρωπότητα και να μη χρειαστεί να ξαναζήσει ένα ανάλογο ολοκαύτωμα.
Αλέξανδρος Μεϊκόπουλος
